Βία και ανομία

Από σχόλιο του Γιάννη παπαδόπουλου σχετικά με την επίθεση σε πεζό “αυτοκολλητή”

Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα διάχυτη λεκτική βία εναντίον του πεζού που τολμάει να κάνει υπόδειξη ή, ακόμα χειρότερα, να κολλήσει “γάιδαρο” στο παρμπρίζ αυτοκινήτου. Αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο: Γενικά, υπάρχει πολλή βία – και όσο κορυφώνεται και βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο αυτή θα εξαπλώνεται στην κοινωνία – εναντίον όλων όσων τολμούν να επικαλεσθούν την προστασία του νόμου απέναντι στους άνομους (τόσο πολίτες όσο και αστυνομικούς). Πολλά τέτοια επεισόδια λεκτικής και ψυχολογικής βίας καταγράφονται καθημερινά, για παράδειγμα, και εναντίον όσων τολμούν να διαμαρτυρηθούν κατά των καταστηματαρχών και των καπνιστών σε κλειστούς χώρους (εκεί όπου δεν υπάρχει σχετική νόμιμη άδεια, εννοείται), συχνά μάλιστα εναντίον πολιτών που συνοδεύονται από εγκύους, μωρά και άλλες ευπαθείς ομάδες. Τέτοια επεισόδια δεν οφείλονται σε “ψυχοπαθολογικούς” χαρακτήρες. Αποτελούν προϊόν της διάχυτης και γενικευμένης εδώ και δεκαετίες ανομίας που εξέθρεψε το ελλαδικό πολιτικό σύστημα.

Συνεπώς, ετοιμασθείτε, αγαπητοί συμπολίτες και συναγωνιστές, για γενίκευση και σκλήρυνση τέτοιων φαινομένων και οπλισθείτε με υπομονή και επιμονή. Επίσης, ολίγα μαθήματα αυτοάμυνας δε θα έβλαπταν.

Περί της μεθόδου: Σαφώς και απαιτείται ένα πρωτόκολλο δράσης σε περιπτώσεις σαν κι αυτήν (που, επαναλαμβάνω, δεν είναι η πρώτη, αλλά και σίγουρα όχι η τελευταία). Έτσι, απαιτούνται, κατά το ελάχιστο:
1) Συστηματικά, σημείωση του αριθμού κυκλοφορίας και του τύπου αυτοκινήτου του παραβάτη προτού κολλήσουμε το αυτοκόλλητο και ταυτόχρονα κλήση στο 100 (μέσω αυτού ειδοποιείται η δημοτική αστυνομία) με ονομαστική καταγγελία περιέχουσα τα στοιχεία του αυτοκινήτου.
2) Συστηματικά, υποβολή μήνυσης εναντίον του ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου (ο εισαγγελέας μπορεί να βρει ποιος είναι με μόνο τον αριθμό κυκλοφορίας) καθώς και όλων των συνεργών του (εδώ, του ιδιοκτήτη του καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος), σε περίπτωση άσκησης βίας εκ μέρους τους (έστω και λεκτικής, δηλ. έργω εξύβρισης). Ένα “καλό” τέτοιων επεισοδίων είναι ότι ξεπερνιέται ο φόβος των αντιποίνων: το θύμα ξυλοκοπήθηκε ή εξυβρίσθηκε ήδη.
3) Συστηματικά, λήψη των στοιχείων (ονοματεπώνυμο, αριθμό διακριτικών, βαθμό) των αστυνομικών οργάνων που έρχονται επί τόπου. Έτσι, όταν διαπιστώνονται (που διαπιστώνονται συχνά) περιπτώσεις κατατρομοκράτησης του πολίτη μέσω λεκτικής νομιμοποίησης τραμπουκισμών, θα έχουμε τα στοιχεία του και θα μπορεί και ένα νομικό πρόσωπο (π.χ. ένα σωματείο) να προβαίνει σε καταγγελία εγγράφως καθώς και στην ειδική γραμμή που έχει ανοίξει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για την καταγγελία αστυνομικών αυθαιρεσιών. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να χτυπηθεί η ανομία στη ρίζα της, που δεν είναι άλλη από την ανοχή ή και τη συγκάλυψή της από τα “όργανα της τάξης”. Γι’ αυτό, θα πρέπει η ίδια η οργάνωση να κινηθεί και εν ανάγκη να υποβάλει και μηνυτήριες αναφορές στον εισαγγελέα (η ποινική δικονομία δίνει τέτοιο δικαίωμα σε νομικά πρόσωπα) για να μην πέφτει όλη η πίεση πάνω στον ιδιώτη-θύμα.

Θεωρώ ότι αυτό το επεισόδιο σηματοδοτεί τη μετάβαση σε μια βιαιότερης μορφής αντίδραση των άνομων δυνάμεων, που δε διστάζουν πλέον να “περνάνε στην πράξη” (όπως λένε οι ψυχαναλυτές). Συνεπώς, και η αντίδραση των πολιτών θα πρέπει να είναι πιο οργανωμένη και συστηματοποιημένη.

Θα πρότεινα αυτό το θέμα να συζητηθεί επί τούτου στην Ένωση για τα δικαιώματα των πεζών καθώς και σε οποιοδήποτε άλλο φόρουμ κριθεί κατάλληλο. Επίσης, θα πρότεινα να συλλεγούν και άλλες ιδέες για το σχεδιασμό ενός πρωτοκόλλου δράσης μέσω του google group.